Beelden

Ik had hier eigenlijk een stukje over de nieuwe film van Christiaan van Schermbeek, Yannick, willen schrijven, maar dat moet maar even wachten.
Hij is tenslotte nog niet vertoond.
Ik kan wel vast verklappen dat ik er erg enthousiast over ben, geroerd door de manier waarop muziek, tekst en beeld elkaar ontmoeten en versterken in een mooi verhaal. Voor details kan ik beter wachten tot na de vertoningen om het risico van spoilers te vermijden.
Maar de openingsscene is een trouvaille!

Vandaag werd ik geraakt door een ander verhaal over beeld en muziek: een portret van fotograaf Marco Borggreve in een Duits internet-magazine.
Ik bewonder Marco al lange tijd.
Niet alleen vanwege zijn prachtige foto's, waarbij zijn stijl altijd herkenbaar is, en tegelijk het resultaat ook weer zo passend bij de geportretteerde, maar ook in de manier waarop hij in het leven staat.
En een knappe prestatie van de journaliste om dat zo, in een beperkt aantal goed gekozen woorden, ondersteund door uniek beeldmateriaal, over het voetlicht te brengen.
Hij heeft ons orkest regelmatig gefotografeerd, maakte de mooiste foto's van Valery, maar komt de laatste jaren nog maar sporadisch langs. Helaas heeft hij Lahav Shani ook al op de gevoelige plaat vastgelegd. Dat had een reden kunnen zijn hem weer eens te zien en te spreken. Over musici bijvoorbeeld, die hij in zijn vak zo intensief leert kennen.

En hij raakt me nu weer met zijn inzichten in dit interview.
Wat je leert als musicus van op straat spelen, waarbij je op een directe manier de aandacht van de voorbijgangers moet vangen, de gedachten achter zijn Beethoven-experiment, zijn levenswerk met Harnoncourt. Dat soort zaken.
Later wil hij alleen nog maar concertfoto's maken, die reine Energie auf der Bühne einfangen.
Ik hoop dat hij dan nog eens naast me komt zitten in het orkest.

Theater in Rotterdam

We waren vorige week bij de overburen op bezoek.
In de Rotterdamse Schouwburg werd de aftrap gegeven voor het fusiegezelschap met het Ro Theater en Productiehuis Rotterdam: Theater Rotterdam.
Ze presenteren zich op hun website als grensverleggend, vaak interdisciplinair theater en noemen o.a. spelers, dansers, vertellers en journalisten om ontmoetingen te realiseren.
Dat belooft veel goeds, maar musici ontbreken in de opsomming, hoewel je zou kunnen zeggen dat dat ook spelers zijn, of zelfs vertellers.
En we waren als musici van Domestica Rotterdam afgelopen week wel actief bij de doopplechtigheid.
Wat mij betreft zou het goed zou zijn als we ons als overburen aan het schouwburgplein, of dat nu Domestica of het Rotterdams Philharmonisch is, wat vaker door elkaar laten inspireren.
Met dank voor de uitnodiging van Theater Rotterdam.

Voor deze opening speelden we Messiaens beroemde Quatuor pour la fin du temps, als verbinding tussen verschillende teksten rond de thematiek uit In Europa van Geert Mak, samengesteld en geregisseerd door Johan Simons.
Een kwartet 'voor het einde der tijden', door de componist specifiek verbonden met het laatste bijbelboek, lijkt misschien niet het meest toepasselijk voor zo'n feestelijke gelegenheid, maar je kunt het ook als afsluiting van een periode zien. Bovendien is het ijzersterke muziek, een voorrecht om te mogen spelen, en het paste mooi in het verhaal dat verteld werd.
Verteld door een indrukwekkende line up van acteurs en actrices als Pierre Bokma, Jacob Derwig, Elsie de Brauw en de mensen van Wunderbaum. En niet te vergeten de burgemeester.
Aboutaleb toonde zijn redenaarskunsten in een tekst van Ramsey Nasr.

Het is altijd weer bemoedigend om te merken dat er in de politiek ook nog mensen rondlopen die kunst hoog in het vaandel hebben staan en laten zien hoe belangrijk het kan zijn voor de maatschappij en het persoonlijke leven. Een burgemeester om van te houden.

Maar zeker ook de samenwerking met Johan Simons maakte dit voor mij een waardevolle ervaring. We hebben bij Domestica in de loop der jaren al veel ervaring opgedaan met het combineren van tekst en muziek, de laatste tijd vooral in onze serie in de Laurenskerk.
Daar hadden we vandaag nog boeiende discussies met Kaat Haest, die komende woensdag met ons haar tekst gaat voordragen tussen muziek van onder meer Telemann en Kurtag.
En om dan te zien hoe een regisseur van het niveau Simons daarmee omgaat is uiterst leerzaam en inspirerend.
Waar wij meestal van de muziek uitgaan was bij hem nu het uitgangspunt de tekst, waar tot op het laatste moment in gesneden werd. En het mooie was dat veel nog open stond voor discussie en dat de muziek uiteindelijk het laatste woord kreeg.

Tot het moment dat het grote feest begon. Met dj, band, een lichtshow en wat er allemaal bijhoort.
Leuk om daar Mirjam Koen nog even te spreken. Met haar Onafhankelijk Toneel hebben we in het verleden verschillende mooie muziektheaterproducties mogen maken, maar zij zijn helaas bij de bezuinigingen en fusies buiten de boot gevallen. Toch doen ze nog steeds spannende dingen aan de Coolhaven. Extra leuk om dan vandaag te lezen dat ze de ACT-award heeft gekregen.
Gefeliciteerd, Mirjam!