Het concert van morgen, 440Hz met Mahler-bewerkingen van Beethoven en Schubert, was een gelukkige aanleiding om weer eens in de platenkast te duiken en een oude geliefde terug te vinden.
Tussen de fans van Heifetz, Kreisler, Oistrach en Menuhin, die ik alle vier enorm bewonderde, had ik zelf lange tijd een eenzame voorkeur voor Adolf Busch. Geen violist die indruk maakte met zijn virtuositeit of een gouden toon, maar er was altijd een soort vanzelfsprekendheid, van 'zo moet het' met af en toe een magisch moment. Inzicht in de structuur van een stuk zonder behoefte om te epateren.
Ik ken hem vooral van de opnames met zijn Busch-kwartet, vooral Beethoven en Schubert. Verder nog wat sonates met schoonzoon Rudolf Serkin en een enkel soloconcert. Een live-opname van het Brahms-concert bijvoorbeeld, opgenomen in Basel in 1951. Daarop hoor je, tussen prachtige momenten, ook nogal wat missers. Maar ook dat hoort bij deze speler. Over zijn leven is net een boek verschenen, twee dikke pillen onder de titel 'The life of an honest musician'. Dat kan interessant zijn als het goed is geschreven. Zijn leven was er boeiend en gevarieerd genoeg voor. Misschien iets voor mijn verlanglijst.Ik concentreer me nu vooral op de Schubert, ' Der Tod und das Maedchen' en raak gefascineerd door zijn rubato-spel en variëren van tempo.http://www.youtube.com/watch?v=p8ilcLpI9LE . Die vrijheid is zeker lastiger te bereiken met een strijkorkest maar iets daarvan moet kunnen lukken. Kavakos heeft op dat vlak als dirigent een paar weken geleden bij het Philharmonisch ook meer bereikt dan ik had verwacht. Het zijn de meesters waar we van kunnen blijven leren en ons door kunnen laten inspireren. Een paar extra porties Busch de komende tijd zullen zeker geen kwaad kunnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten