Een nieuwe werkelijkheid

We leven in een nieuwe werkelijkheid.
Een werkelijkheid waar we nog weinig van weten.
Een werkelijkheid waarin je voorzichtig moet zijn.
Waarin iedereen persoonlijk een grote verantwoordelijkheid krijgt.
Of hadden we die verantwoordelijkheid allemaal altijd al?
Worden we ons daar nu alleen meer van bewust.
Wordt het nu duidelijker benoemd.

Een werkelijkheid ook waarin nauwelijks meer te plannen valt.
Waarin ons orkest stil ligt.
Of toch niet helemaal.
We zouden bijna vergeten dat er vorige week een beslissing is genomen die heel belangrijk is voor de toekomst van ons orkest.
Dat er een paar handtekeningen zijn gezet waar we met zijn allen heel blij mee mogen zijn.
En dan gaat het natuurlijk over de verlenging van het contract van onze chef-dirigent.

We zouden dat, onder normale omstandigheden, natuurlijk in de Verenigde Staten gevierd hebben.
Twee weken gezamenlijk onderweg, een reeks verschillende zalen, elke keer weer kunnen laten horen hoe goed onze samenwerking loopt en welke kwaliteiten Lahav te bieden heeft, als dirigent en als solist. Want hij zou ook, als invaller weliswaar, soleren in Beethovens Vierde pianoconcert.
Het heeft niet zo mogen zijn en waarschijnlijk zal deze gebeurtenis nu door weinigen worden opgemerkt.
Er zijn tenslotte ook belangrijker zaken die ons bezig houden.
Bovendien verandert er voorlopig nog niets.
Lahav had al een contract van vijf jaar en gaat daar gewoon mee door.
Maar wij vonden dat met zijn allen niet genoeg.
En dus kunnen we nu aan gezamenlijke plannen werken voor de nog verdere toekomst, in een muziekwereld waarin aan talentvolle dirigenten door vele orkesten hard getrokken wordt.
En waar verschillende belangrijke orkesten nog intensief op zoek zijn naar een nieuwe chef.
Wij mogen ons dus gelukkig prijzen.
Nu maar hopen dat we snel weer kunnen gaan spelen.

Een voorschot daarop was een filmpje dat inmiddels viral is gegaan.
Een briljant initiatief van onze innovators André Heuvelman en Mike Schaperklaus, die het niet alleen mooi gemaakt hebben, maar ook op tijd op het internet hebben gekregen.
En het blijkt dat dat bij talloze liefhebbers over de hele wereld een gevoelige snaar weet te raken.
Wie weet wat er nog meer bedacht gaat worden in deze moeilijke tijden?

Deze periode, met voor velen onverwacht veel vrije tijd, biedt ook kansen om interessante artistieke producties op internet te zien, vaak gratis aangeboden door instituten als de Met, de Berliner Philharmoniker en de Bayerische Staatsoper.
Van de laatste zag ik vanmiddag een interessante productie onder de titel Judith.
Judith is de vrouwelijke hoofdpersoon van Blauwbaards Burcht, een opera van Bartok.
Die opera wordt gespeeld, voorafgegaan door Bartoks Concert voor orkest, een van de stukken die we toevallig ook hadden voorbereid voor onze tournee. Tijdens die muziek zijn videobeelden te zien van het eerste deel van een Krimi, die met de opera zal worden afgemaakt. En hoewel er niets aan de tekst wordt gewijzigd krijgt het verhaal daarmee een heel andere uitkomst.
De uitwerking sprak mij niet in alle opzichten aan, maar het concept vind ik erg spannend en waard om met ander repertoire als basis verder te onderzoeken.
Waarschijnlijk gaat het over een paar dagen van de site af, dus wees er snel bij als je het nog wilt zien.

Project YMS terugblik

Tien afleveringen zijn het geworden: Project YMS.
En het leek me uitzonderlijk genoeg om met enige afstand nog een keer terug te blikken.
Aansluitend ben ik een paar dagen op vakantie gegaan.
Het orkest is inmddels alweer met een volgende productie begonnen, maar de ogen zijn ook al enigszins gericht op Amerika.
Onze tournee met Lahav door de VS begint vrijdag, met voorafgaand enkele repetities in Rotterdam.
Het zou iets moeten zijn om ons op te verheugen maar de onzekerheid in de wereld is momenteel zo groot dat alles in een ander daglicht komt te staan. Dat komt de concentratie niet ten goede.
Ook bij ons zijn deze week halfzieke musici, en vooral musici die in Noord-Italië zijn geweest, naar huis gestuurd. Je moet als werkgever het zekere voor het onzekere nemen.
En dan komen er berichten dat zalen als Davies Symphony Hall in San Francisco voorlopig zijn deuren gaat sluiten. Velen zullen volgen. Uit eigen beweging of van hoger hand.

Zo begon ik vorige week aan mijn tekst, tijdens de voorbereidingen van onze reis naar Amerika.
Het lijkt alweer lang geleden.
De wereld is veranderd.
Het dagelijks leven heeft een andere wending genomen.
Je realiseert je ineens hoe, onder normale omstandigheden, je agenda bepalend is voor wat je doet.
Altijd in voorbereiding op de concerten die je gaat geven.
Op de afspraken die in je agenda staan.
Deze periode zal zeker ergens goed voor blijken te zijn.

Maar het zal wel even duren voordat we ons allemaal op deze nieuwe situatie hebben ingesteld.
En deze situatie verandert ook nog van dag tot dag.
Voor de een is dat makkelijker dan voor de ander.
Voor mij persoonlijk valt het nog wel mee.
Ik heb een vaste baan.
En wij lijken thuis nog gezond te zijn.
Bovendien heb ik een vak waar je ook in afzondering nog een heleboel zinvol werk kunt doen.
Zoals plannen voor de toekomst maken en uitwerken.

Verschillende operahuizen en symfonieorkesten delen voor de gelegenheid veel interessant geluid en vooral beeldmateriaal met wie daar interesse voor heeft.
Ook daar kan ik een deel van mijn vrijgekomen mee vullen en misschien nog wat delen via deze blog.
Ik heb de titel van mijn opzet boven dit artikel laten staan: terugblik.
Een terugblik is het niet geworden.
Misschien komt het op een later moment nog. Als er ruimte en urgentie voor is.
Het project was zo'n onderneming met zijn allen die je nooit meer vergeet.
En waar we ook op door zouden moeten borduren.
Alleen de gebeurtenissen die volgden, en nog steeds volgen, zullen we nog minder vergeten.
Zullen de nabije toekomst gaan bepalen.
Een toekomst waarin hopelijk snel weer ruimte komt om gezamenlijk muzikale uitvoeringen te ondergaan, als speler en als luisteraar. En dan des te meer beseffen hoe bijzonder dat is.