Eredirigent

En het was inderdaad een hele bijzondere week met Yannick.
Er was natuurlijk die Dertiende Sjostakovitsj, die we nooit eerder gespeeld hadden.
Met een klankwereld die we van het Tweede celloconcert kennen, dat gelukkig wel steeds meer gespeeld wordt, maar dan toch weer anders. Waanzinnige muziek.
Het effect van zo'n grote groep mannen die, eensgezind en eenstemmig, de dialoog aangaat met de solist is heel uitzonderlijk en werkt heel goed. En die solist was een klasse op zich.
We kennen Michael Petrenko inmiddels goed. Na de, nog wat jonge, koning Marke die hij met Valery in 2007 in het Gergiev Festival zong was hij de laatste aflevering een overtuigende Hunding. Hij zong Verdi's Filips II met Yannick bij DNO in 2012 en was er ook bij in het Requiem. Maar voor deze partij van Sjostakovitsj staat hij absoluut op eenzame hoogte. Zijn lengte had deze keer voor mij nadelen want hij ontnam mij herhaaldelijk het zicht op de dirigent, maar het was geen straf om met hem op zo'n korte afstand het verhaal intens mee te beleven.

Maar met Yannick werken was een groot feest der herkenning.
We hebben natuurlijk al zoveel met elkaar meegemaakt. We moeten ons in deze nieuwe relatie wel weer even vinden, maar het voelde alsof hij er kort geleden nog was, terwijl er toch alweer een half jaar tussen zat. Tijd waarin hij, net als wij, zijn eigen ontwikkeling doormaakt. En zo zal het komende jaren verder gaan.
Ik vind het heel spannend om te zien wat het leiden van een groot operahuis met hem als dirigent gaat doen. Vroeger, een eeuw geleden, was het operatheater de plaats waar je als dirigent het vak leert, van het repeteren met zangers tot het assisteren van orkestrepetities tot het af en toe invallen. Dat is niet meer de weg van de jonge dirigeertalenten. Dirigenten die in het theater beginnen lijken de uitzonderingen. Ik weet niet zeker of dat een verlies is.
Ik verwacht wel dat, hoewel Yannick al heel wat opera-ervaring heeft, ook met ons bij DNO, zo'n vaste plek in de Met hem nog weer meer, en op een andere manier, zal doen rijpen. En daar verheug ik me enorm op.

Dat is nog wel even wachten, maar dan komt hij ook meteen met een grote, een hele grote Strauss-opera en een prachtige Mahler-symfonie. Mahler was zo'n dirigent die zijn muzikale leven grotendeels in de orkestbak doorbracht. Ik kan me voorstellen dat opera-ervaring een dirigent ook kan helpen bij het doorgronden van Mahlers idioom.
Maar het wordt natuurlijk vooral Die Frau ohne Schatten waar we het avontuur gaan beleven. En niet alleen in Rotterdam, maar ook bij onze vrienden in Dortmund en Parijs, die ons deze keer ook weer zo hartelijk ontvangen hebben.
Ik zou iedereen die er iets van mee wil pikken aanraden om er snel bij te zijn met kaarten bestellen.
Losse kaarten komen pas 15 mei in de verkoop, maar hou het in de gaten.
We gaan met Yannick een bijzondere tijd tegemoet.