Project YMS terugblik

Tien afleveringen zijn het geworden: Project YMS.
En het leek me uitzonderlijk genoeg om met enige afstand nog een keer terug te blikken.
Aansluitend ben ik een paar dagen op vakantie gegaan.
Het orkest is inmddels alweer met een volgende productie begonnen, maar de ogen zijn ook al enigszins gericht op Amerika.
Onze tournee met Lahav door de VS begint vrijdag, met voorafgaand enkele repetities in Rotterdam.
Het zou iets moeten zijn om ons op te verheugen maar de onzekerheid in de wereld is momenteel zo groot dat alles in een ander daglicht komt te staan. Dat komt de concentratie niet ten goede.
Ook bij ons zijn deze week halfzieke musici, en vooral musici die in Noord-Italië zijn geweest, naar huis gestuurd. Je moet als werkgever het zekere voor het onzekere nemen.
En dan komen er berichten dat zalen als Davies Symphony Hall in San Francisco voorlopig zijn deuren gaat sluiten. Velen zullen volgen. Uit eigen beweging of van hoger hand.

Zo begon ik vorige week aan mijn tekst, tijdens de voorbereidingen van onze reis naar Amerika.
Het lijkt alweer lang geleden.
De wereld is veranderd.
Het dagelijks leven heeft een andere wending genomen.
Je realiseert je ineens hoe, onder normale omstandigheden, je agenda bepalend is voor wat je doet.
Altijd in voorbereiding op de concerten die je gaat geven.
Op de afspraken die in je agenda staan.
Deze periode zal zeker ergens goed voor blijken te zijn.

Maar het zal wel even duren voordat we ons allemaal op deze nieuwe situatie hebben ingesteld.
En deze situatie verandert ook nog van dag tot dag.
Voor de een is dat makkelijker dan voor de ander.
Voor mij persoonlijk valt het nog wel mee.
Ik heb een vaste baan.
En wij lijken thuis nog gezond te zijn.
Bovendien heb ik een vak waar je ook in afzondering nog een heleboel zinvol werk kunt doen.
Zoals plannen voor de toekomst maken en uitwerken.

Verschillende operahuizen en symfonieorkesten delen voor de gelegenheid veel interessant geluid en vooral beeldmateriaal met wie daar interesse voor heeft.
Ook daar kan ik een deel van mijn vrijgekomen mee vullen en misschien nog wat delen via deze blog.
Ik heb de titel van mijn opzet boven dit artikel laten staan: terugblik.
Een terugblik is het niet geworden.
Misschien komt het op een later moment nog. Als er ruimte en urgentie voor is.
Het project was zo'n onderneming met zijn allen die je nooit meer vergeet.
En waar we ook op door zouden moeten borduren.
Alleen de gebeurtenissen die volgden, en nog steeds volgen, zullen we nog minder vergeten.
Zullen de nabije toekomst gaan bepalen.
Een toekomst waarin hopelijk snel weer ruimte komt om gezamenlijk muzikale uitvoeringen te ondergaan, als speler en als luisteraar. En dan des te meer beseffen hoe bijzonder dat is.