Laatste voorstelling

Bij theaterproducties, voor zover mijn ervaring strekt, wordt vaak geprobeerd om van de laatste voorstelling iets bijzonders, vaak ludieks te maken. Dat moet natuurlijk wel binnen bepaalde grenzen blijven want ook het publiek van die avond wil een optimale opvoering zien.
Vorige week hadden we met het orkest een serie van vijf RPhO-shows voor de basisscholen. Het was een reprise van vorig jaar, toen we het verhaal over Circus Rodolpho met een directeur (Remco Vrijdag), acrobaten, musici en een meisje wat de harten komt stelen, voor het eerst hebben gebracht. Een leuke en afwisselende voorstelling, met goede muziek van onder meer Kabalevski, Stravinsky en zelfs Sjostakovitsj. Ja, hij weer. Nu niet de zwaarmoedige sombere Sjostakovitsj, zoals hij ook altijd op foto's staat, maar de filmcomponist, humoristisch en effectief.
En Massenet met zijn beroemde, maar altijd weer ontroerende Méditation. Want het is tenslotte een violist, Bart uit België, die het hart van het meisje weet te veroveren en het circus redt. Wat de dikke tromboneclown en de dunne fluitclown niet gelukt is. Net zomin als Ronaldinho, die sneller xylofoneert dan zijn schaduw.
Want het mooie is dat in het verhaal de muziek en de musici alle aandacht krijgen.

Wat de dove of slechthorende leerlingen tijdens de laatste voorstelling daarvan hebben meegekregen, weet ik niet. Dat ze in de zaal zaten bleek uit de aanwezigheid van een doventolk, die, zo goed en zo kwaad als het ging, de tekst van de circusdirekteur in gebaren omzette. Dat was niet altijd eenvoudig. "Vannemedittum enne me dattum en vanneme zussem enne me zoüm." Maar zeker leuk om te zien hoe ze dat oplost.
Zo werd de laatste voorstelling inderdaad anders dan de andere. En kon de tolk niet verhinderen dat ze werd meegetrokken in het dansje voor de circusbruiloft (Hebben jullie dat wel eens meegemaakt, jongens en meisjes, lekkere ijsjes?).
Het dankbare publiek kon daarna nog laten horen hoe goed ze het circuslied, dat speciaal voor de gelegenheid is gecomponeerd, hadden ingestudeerd. Ook de juffen en meesters, en dat biedt weer hoop. Wat dat betreft heeft Rotterdam Zuid vorige week goed gescoord!

Merkwaardig toeval dat we juist in deze week het bericht kregen van het overlijden van een zeer dierbare collega. Mieke Bruijning, tweede violiste, heeft de lange maar ongelijke strijd tegen een slopende ziekte moeten opgeven. In een 'normale' week zouden we haar voor het publiek muzikaal herdacht hebben, maar bij deze show kon dat natuurlijk niet. Dat geeft een raar en ongemakkelijk gevoel, maar ook dat hoort bij dat merkwaardige vak van ons.