Publiek

Het was een mooi beeld wat Kees Hülsmann in zijn praatje bij het afscheid van Mieke Biesta en Zsofia Kiss schetste: 'De laatste bladzijde'.Gezeten vanuit het publiek kun je soms zien dat de musici hun laatste bladzijde omslaan. Zeker als de rechter pagina leeg is. En als de betreffende musicus veel noten te spelen heeft, weet je dan dat het bijna klaar is. Er zijn natuurlijk ook voorbeelden dat het begin van de laatste bladzijde al een half uur voor de slotnoot bereikt wordt, maar zelden bij de tweede violen, en zeker niet als ze de Notenkraker spelen.
En dat was afgelopen donderdag het geval.
Voor de liefhebbers is het concert nog te bekijken op de website van de AVRO, heb ik begrepen.

Maar dit was voor beide collega's natuurlijk een bijzondere laatste bladzijde; de laatste die ze in de Doelen voor het eigen publiek mogen spelen. De laatste van zeer velen, in meer dan 37 jaar. Moeilijk om voor te stellen hoe dat voelt, ik kijk er voor mezelf niet naar uit.
Het zou voor hen, met een dergelijke trackrecord, verdiend zijn om zelf de laatste bladzijde te mogen bepalen, maar zo werkt het helaas niet in het orkestbedrijf. Ver van tevoren wordt gepland, dus de keuzevrijheid voor de individuele musicus is beperkt. Je zou vast een mooie lijst kunnen samenstellen uit favoriete 'laatste bladzijden'. Misschien een item voor onze vernieuwde RPhO-website?

Ik begreep overigens dat Mieke en Zsofia dit seizoen nog wel onze opera-produktie meespelen en dat lijkt me qua repertoire en dirigent eigenlijk een toepasselijker afscheid. Der Rosenkavalier en Simon Rattle zijn belangrijke namen geweest in de geschiedenis van het orkest en de persoonlijke geschiedenis van beide musici.

Maar voor het eigen publiek gold vorige week als slotaccoord. En wat ik goed vond, en nooit eerder heb gezien, was, dat aan het publiek van die avond een papier werd uitgedeeld waarin het afscheid, met enkele persoonlijke woorden, werd aangekondigd. Het gebeurt zo vaak dat men wel iets ziet gebeuren op het podium, met bloemen enzo, maar niet precies weet waar het om gaat.
Een goed gebaar naar het publiek toe.
Een publiek wat, ook voor de politiek, de komende tijd alleen nog maar belangrijker wordt.