Komende week staat Rachmaninovs Tweede pianoconcert bij ons op de lessenaars.
Een van de meest populaire werken uit het repertoire en een stuk waarmee de componist zijn reputatie gevestigd heeft. Bovendien uiterst geschikt voor een solist om indruk mee te maken.
Een van de meest populaire werken uit het repertoire en een stuk waarmee de componist zijn reputatie gevestigd heeft. Bovendien uiterst geschikt voor een solist om indruk mee te maken.
Toch kan ik me niet herinneren dat ik het ooit gespeeld heb.
In de tijd dat het Elizabeth Concours nog een hele week rechtstreeks op de BRT-televisie werd uitgezonden, met Fred Brouwers als kundige gids en interviewer (jaren '70, '80?), werd het veel gespeeld in de finale.
Vergelijkbaar met het Eerste van Tsjaikovski.
Het lijkt erop alsof dat veranderd is.
Rachmaninov 3 kwam ervoor in de plaats.
En de laatste keer vooral Prokofjev, nummers 2 en 3.
Zou dat met de moeilijkheidsgraad te maken hebben, of verandert de smaak van het publiek en kom je met Prokofjev makkelijker aan de bak?
Het grote publiek blijkt nog steeds te kiezen voor Rachmaninov 2.
Bij Classic FM staat hij zelfs helemaal bovenaan in hun Hall of Fame, ver boven de Mondscheinsonate van Beethoven (29) en de Vier Jaargetijden van Vivaldi (19).
Een curieuze lijst overigens, want op de nummers 2 en 3 staan twee werken van Ralph Vaughan Williams. Met Elgar op 7 en 10 moet van enig Engels nationalisme sprake zijn: http://halloffame2012.classicfm.co.uk/chart/?page=6#/10-1
Maar toch, ook in Hollywood is Rachmaninovs opus 18 onverminderd populair.
Een onverdachte regisseur als Clint Eastwood gebruikte de muziek nog in 2010 in Hereafter.
Maar ook David Lean (Brief Encounter 1945) en Billy Wilder (The seven year Itch 1955) zagen hierin mogelijkheden voor hun filmscore.
Dat ik het nog nooit gespeeld heb is dus best raar.
Misschien ben ik het vergeten, misschien ben ik steeds vrij geweest als het orkest het het uitvoerde, of is het de laatste jaren toevallig minder aan bod gekomen.
Hoog tijd om de schade deze week in te halen.
Een curieuze lijst overigens, want op de nummers 2 en 3 staan twee werken van Ralph Vaughan Williams. Met Elgar op 7 en 10 moet van enig Engels nationalisme sprake zijn: http://halloffame2012.classicfm.co.uk/chart/?page=6#/10-1
Maar toch, ook in Hollywood is Rachmaninovs opus 18 onverminderd populair.
Een onverdachte regisseur als Clint Eastwood gebruikte de muziek nog in 2010 in Hereafter.
Maar ook David Lean (Brief Encounter 1945) en Billy Wilder (The seven year Itch 1955) zagen hierin mogelijkheden voor hun filmscore.
Dat ik het nog nooit gespeeld heb is dus best raar.
Misschien ben ik het vergeten, misschien ben ik steeds vrij geweest als het orkest het het uitvoerde, of is het de laatste jaren toevallig minder aan bod gekomen.
Hoog tijd om de schade deze week in te halen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten