Bevrijding

Is er een nieuwe traditie geboren?
Het (gratis) Bevrijdingsconcert op een doordeweekse middag om 15.00 uur zat meer dan vol.
En er is nog een groot aantal mensen naar huis gestuurd.
Zelfs de trappen waren bezet.
Ik ken het fenomeen niet, maar er blijken in de historie van het orkest vaker bevrijdingsconcerten gegeven te zijn.
En die losse sfeer van mensen die zelf een plek zoeken, zelfs zonder zitplaats, doet ook aan vroeger denken.

Het repertoire was misschien niet echt met zorg gekozen.
Hoewel, de Vijfde van Tsjaikovski geldt als een somber stuk, maar eindigt in een stralend majeur.
Door de duisternis naar het licht.
Het moest gerepeteerd voor een concert in Parijs, dus waarom niet een presentatie voor eigen publiek. Hiermee hebben we afgelopen februari in Amerika triomfen gevierd, dus het zat nog goed in de vingers.
Een herhaling na een paar maanden kan dan nog voor een verdieping zorgen.
En herinneringen aan een succesvolle reis.

Op 4 mei was ik zelf op herhaling gegaan.
Naar de late Rembrandt.
Over het eerste bezoek had ik al bericht.
De zoektocht naar muziek in deze schilderijen heb ik dit keer snel gestaakt.
Er zit geen muziek in Rembrandt.
Rembrandt is een schilder van prachtige verhalen, de verteller van onuitgesproken teksten.
Het zou een mooi project op kunnen leveren als fantasievolle auteurs, die gevoelig zijn voor wat er in de schilderijen verwerkt zit, in die ongelooflijke gezichten, die sprekende ogen, die levende lichaamshoudingen, gevangen in hun beweging, zich laten uitdagen tot het uitspreken van die verborgen teksten.

 

Het Mauritshuis gaat volgende maand nog aan de slag met zo'n zeldzaam voorbeeld van muziek bij Rembrandt. Dan zou kunnen blijken dat die harpspelende David niet van de meester zelf is.
Die mogelijke conclusie is dan waarschijnlijk nog het minst interessante van de tentoonstelling.
Het zijn de vragen en gegevens die daaraan voorafgaan, die mij het meest interesseren.
Of ik die tentoonstelling ook vaker ga bezoeken, weet ik nog niet.
Over mijn ervaringen met de late Rembrandt op herhaling ben ik erg enthousiast. Verlost van de drang om niets te missen, want je weet inmiddels wat er is en waar het hangt, kun je de tijd nemen voor de onderdelen die je het meest intrigeren. En dan hoef je je niet te storen aan het grote aantal medebezoekers. Dat kan ik iedereen die er de gelegenheid voor heeft aanraden.

Een stukje Dodenherdenking passeerde ik op weg naar de Stopera bij het Weteringplantsoen.
Ik heb jarenlang daar om de hoek gewoond, maar het monument was me niet eerder opgevallen.
Toch zinvol om daar, op die dag even bij stil te staan.
Dertig helden uit de Tweede Wereldoorlog, gefusilleerd op 12 maart 1945, hebben daar een naam.
Op de Amstel wordt hard gebouwd aan een podium voor het Bevrijdingsconcert voor op televisie.
Maar wij moeten gewoon verder repeteren aan Benvenuto Cellini, een heel ander soort held.
De kunstenaar als held, waarbij Berlioz niet alleen de Italiaanse beeldhouwer, maar vast ook zichzelf op een voetstuk wilde plaatsen.
Bepaald geen muziek voor 4 mei.

Ik ben op tijd in Den Haag voor een voorstelling van een nieuwe opera van Caroline Ansink, Polen in plan Zuid. Een mooi concept met drie zangers en vier instrumentalisten en een zeer toepasselijk onderwerp voor deze gelegenheid.
We zijn om acht uur als publiek gezamenlijk stil. Best indrukwekkend zo, maar het werden wel meer dan twee minuten, want niemand hield de tijd bij.

Herdenken hoort voor mij misschien meer bij muziek dan feesten.
Meer bij klassieke muziek dan toch, meer bij de stilte daarvan.
Herdenken doen we komende donderdag met de Tweede symfonie van Mahler, 75 jaar na het bombardement op Rotterdam.En het zal worden voorafgegaan door een werk van de Componist des Vaderlands over datzelfde bombardement, Conductus.
Ook dan zal de zaal weer tot de laatste plaats bezet zijn.