My favorite things

Als ik moet kiezen tussen opera en musical is de keus voor mij niet moeilijk.
Er zijn een aantal opera's die voor mij behoren tot de absolute hoogtepunten uit de muziekliteratuur.
En mijn laatste bezoek aan DNO, waar ze deze week nog de Dialogues des Carmélites spelen heeft een diepe indruk op mij achtergelaten. Dirigent Denève en componist Poulenc zijn binnenkort overigens ook bij ons in de Doelen te bewonderen.
Maar toch was het afgelopen week de musical die won.
Die een paar gevoelige snaren heeft weten te raken.

Mijn ervaring met musical is beperkt.
Alleen Soldaat van Oranje heb ik in het theater gezien.
Van de muziek herinner ik me weinig meer, maar de techniek eromheen en de manier waarop het verhaal verteld werd maakten indruk.
En het commerciële succes, waarmee ze nog steeds dagelijks volle zalen trekken, 'al vijf jaar uitverkocht' meldt de website, dwingt bewondering en respect af.
Op televisie heb ik natuurlijk wel films als The sound of music, Marry Poppins en West Side Story kunnen bewonderen, maar dan bekijk je het toch van een afstand.

Mooie herinneringen heb ik aan de musicals waarmee onze kinderen afscheid namen van de basisschool. Onbenullige verhaaltjes meestal, maar altijd weer hartverwarmend om ze met zijn allen bezig te zien en te horen.
Maar dat hield niet op toen ze naar de middelbare school gingen.
Afgelopen week waren ze er druk mee. Het beroemde verhaal over de familie von Trapp, dit keer. Alle drie, de oudste inmiddels als oud-leerling, die een 35-mansorkest heeft kunnen organiseren. En dat is voor een musical best veel, heb ik inmiddels begrepen. Een docent Engels is de drijvende kracht achter het tweejaarlijkse evenement, wat na de verbouwing van de aula, tegenwoordig in een echt theater plaatsvindt.
En voor elke rol zijn minstens twee spelers beschikbaar, waaronder dit keer zelfs een verrassende koninklijke bijdrage, van een meer dan acceptabel niveau. Dan ga ik graag twee keer in de zaal zitten.

Vaker kon ook niet, want we hadden in Rotterdam zelf onze musical-week. Best of musical and opera heette het, maar de opera kwam er wat bekaaid vanaf. Op zich was dat niet zo erg, want je kunt misschien beter een opera-zanger musical laten zingen dan andersom. De combinatie was wel intrigerend, maar de mooiste momenten waren wel de nummers waarin men deed waar men goed in is. En dan maakt Simone Kleinsma indruk als vakvrouw in uiteenlopend repertoire, gedeeltelijk zelfs in het Nederlands gezongen. Maar dat geldt zeker ook voor Karin Strobos, met niet alleen een prachtige stem maar ook een overtuigend acteertalent, die als dronken diva in Ah! Quel diner van Offenbach de hele zaal plat kreeg. We hebben nog meegemaakt dat ze in mocht vallen als Octavian bij Der Rosenkavalier (2011) van DNO met Simon Rattle, en is inmiddels het stadium van belofte ruimschoots gepasseerd.

Niets ten nadele van de andere solisten overigens, die allemaal hun eigen kwaliteiten ten toon spreidden. Gezamenlijk deden ze dat, nog aangevuld met talent van Codarts, in dat bekende ensemblenummer uit Les Miserables: One day more. Heel effectief als afsluiting van het programma, zoals het ook ooit prima werkte in de schoolmusical:

Dat heeft die (andere) meneer Schönberg toch wel goed begrepen.
Van mij mogen we dit soort programma's vaker doen.
Niet direct ons repertoire, maar goed om dat genre af en toe te spelen, voor zover het bij de klank van een symfonieorkest past. En met zoveel strijkers ook voor de musicalsterren een bijzondere ervaring.
En uiteindelijk is een van de grootste succesnummers van jazz-legende John Coltrane ook slechts een bewerking van een slimme musical-hit: My favorite things.