Swingend het seizoen in

De zomerstop is weer voorbij.
Het orkest verzamelt zich voor de eerste repetities in de Doelen.
Een vertrouwde omgeving, maar het heeft elk jaar toch iets onwennigs.
Ieder komt uit zijn eigen biotoop.
Vaak met de familie op vakantie geweest, soms ook nog elders muziek gemaakt.
En dan vind je weer je eigen plek in de machine die symfonieorkest heet.
Je zoekt collega's op om bij te praten, met de een wat uitgebreider dan met de ander.
En dan gaat het spoedig weer als vanouds, alsof er geen vakantie is geweest.

Maar dit wordt niet een jaar als alle andere.
We nemen een aanloop naar ons jubileumseizoen, naar de viering van een eeuwlang Rotterdams Philharmonisch Orkest. En die aanloop wordt gestuurd door onze toekomstige chef, niet alleen in de Doelen, maar hij vergezelt ons ook naar Italië, naar Amsterdam en naar de Veerhaven.
Dat ziet er uit als een passend begin.
Lahav Shani gaat het jubileumjaar 2018 ook van start met een serie Nieuwjaarconcerten, dus tegen de tijd dat zijn officiële aanstelling begint zullen we elkaar alweer wat beter kennen.
De verwachtingen binnen het orkest zijn hooggespannen en gisteravond in het Concertgebouw weer extra gevoed. Wat een (dubbel)talent!

Maar de rest van het seizoen is het vooral Yannick die in zijn laatste jaar als chef een bijzonder spectrum gaat laten horen.
De Eroica komt terug.
Was het zijn eerste seizoen, dat we die speelden? Alweer bijna tien jaar geleden, dus.
Een prachtig revolutionair werk, ideaal om te ervaren hoe Yannick gerijpt is, hoe de samenwerking zich ontwikkeld heeft, welke nieuwe geheimen er in Beethoven kunnen worden onthuld.
Want Beethoven is een toetssteen, een niet aflatende uitdaging, een lakmoesproef.

Maar er zijn meer lakmoesproeven die zeker voor hoogtepunten gaan zorgen.
Turangalila.
De naam is al een wonder. En wanneer hoor je dit meesterwerk van Messiaen in de concertzaal?
Nou ja, toevallig ook bij het Radio Filharmonisch Orkest en hun chef in november.
Misschien geen ideale spreiding, maar liefhebbers zullen er waarschijnlijk blij mee zijn.
En dan Mahler 8, natuurlijk.
Niet zijn meest favoriete symfonie en (te) vaak gebruikt om op speciale gelegenheden groots uit te pakken. Groots, duur en meeslepend wordt het al snel, met zoveel musici, solisten en koren.
Maar na de recente Mahler-ervaringen met nummer 1 en vooral 10 verwacht ik een diepgaande, bij tijd en wijle intieme en verstilde, versie van een uniek niveau.
Een concert waar je bij moet zijn geweest.

Maar komend weekend nog even op reis.
Eerst Napels zien, of eigenlijk Ravenna, dan presenteren we ons volop aan ons Rotterdamse publiek.
Swingend tussen de Mambo en Cha-cha uit Puerto Ricaans New York naar de Samba uit Rio en terug het nieuwe seizoen in.