Vuurwerk

Het eind van ons jubileumjaar nadert met rasse schreden.
En wat voor einde!
Een einde met vuurwerk.
En dan bedoel ik niet ons muzikale aandeel aan het Nationale Vuurwerk bij de Erasmusbrug, als de laatste seconden van 2018 wegtikken.
Ik heb het over de laatste minuten op het podium in de Doelen, die we delen met Martha Argerich en Prokofjev. Het Derde Pianoconcert. Zo'n beetje haar lijfstuk.
Hoewel ik niet uitsluit dat daar nog een toegift na volgt.
Vierhandig met Lahav achter de vleugel, gok ik zo.

Het ongewone van deze concerten is dat ze pas laat in de agenda zijn gekomen.
Onze meeste concerten staan al ver van tevoren vast. Ik heb dirigenten regelmatig horen verzuchten hoe benauwend het is om nu al precies te weten wat je de komende jaren gaat doen.
Maar dit speelt zich echter af in de vrije ruimte.
En op ongebruikelijke tijdstippen.
Als aanvulling voor en na reguliere concerten met een Bach-programma.
Momenten van introspectie waarbij Lahav in het Pianoconcert nog een prachtige verrassing heeft bedacht.

Maar Argerich bleek beschikbaar en wil Prokofjev 3 spelen. En dan is de Klassieke symfonie, die we aleens met Lahav deden, een ideale combinatie. Opus 25 en 26.
Prokofjev zit sinds Gergiev wel zo'n beetje in ons dna. Nog niet zo heel lang geleden speelden we met hem alle pianoconcerten op één dag. En bovendien verwijzen deze twee stukken naar het geboortejaar van ons orkest, 1918. De symfonie ging toen op 21 april in Petrograd in premiere. Datzelfde jaar lastte hij een pauze in in de compositie van zijn Derde pianoconcert, dat hij uiteindelijk in 1921 voltooide.
Een ideale kroon dus op ons jubileumjaar.

En bovendien zo'n concert waarvan je van tevoren kunt verwachten dat het lang in het geheugen gegrift blijft, alleen al door Argerich.

Zij is een van die musici die je een keer meegemaakt moet hebben.
Niet gehoord op een cd of gezien op televisie, nee meegemaakt in de zaal.
Zoals ik ooit Horowitz van nabij heb mogen bewonderen, Svjatoslav Richter, Dietrich Fischer Dieskau, Sergiu Celebidache. Het zijn momenten die je je vele jaren later nog weet te herinneren.
Momenten waarop je moet constateren dat een opname slechts een afspiegeling is van de werkelijkheid.
En ik hoop dat veel jongeren zich dat realiseren. Pianisten en andere muziekliefhebbers. Die later kunnen zeggen dat ze Argerich nog hebben meegemaakt. De kans is er dit weekend in Rotterdam.