Terwijl de voorbereidingen voor de Negende in volle gang zijn komen nu ook een voor een de kamermuziekversies van de andere acht online. Dat wordt spannend om te merken hoe daar op gereageerd gaat worden. Wordt het gezien als waardevolle aanvulling op het grote aanbod wat al op internet is te zien of valt het weg in die enorme zee aan Beethoven-registraties?
Op de Eerste kwam veel bijval, naast, uiteraard, wat kritiek. Veel verschillende meningen, maar over het in beeld brengen van de musici in een stijl die je niet zo vaak ziet is goed gevallen. Zo'n bewerking is natuurlijk geen volwaardige vervanging van het origineel en spelen we dus ook zelden. Maar het is erg leuk om te doen, om zo met je collega's te kunnen samenwerken, repeteren en uitvoeren. Dit was een goede reden om het eens te doen en je publiek kennis te laten maken met dit historische fenomeen. De muziek kennen we allemaal goed, maar het is wel een uitdaging om de toon en de aanpak te vinden waarmee je dit het beste over het voetlicht brengt. In dit geval, en bij de Tweede, waren het bewerkingen van tijdgenoten die Beethoven goed kenden. Waarschijnlijk wist hij er wel van. En het geeft zo dus ook een mooi beeld van de Weense muziekpraktijk aan het begin van de 19e eeuw. De Derde, die gisteren online kwam, is gespeeld in een versie uit deze tijd en in zekere zin, met alle blazers en pauken, dichter bij het origineel van een orkest. Eigenlijk iets minder een bewerking, maar zeer overtuigend, wat mij betreft.
Van de vele musici die mee hebben gedaan, helaas was er geen plaats voor iedereen, hoor ik uitsluitend hele positieve verhalen. De ervaring van het samen repeteren, in overleg tot een interpretatie komen, collega's al spelend beter leren kennen. In een tijd dat we weinig mogen en onderling contact maken wordt ontmoedigd, in de strijd tegen een virus, is dat wel symbolisch. Uiteraard hebben we alle regels van afstand houden en mondkapjes in acht genomen. Kamermuziek maken is een vorm van elkaar raken, aanraken, maar zonder risico en de behoefte eraan is groot.
En komende week gaan we ook nog, als klap op de vuurpijl, met het volle orkest in de net geopende RTM-stage in Ahoy de cyclus afsluiten met de Negende. Als alles goed gaat wordt dat een groot feest. Een feest van omarming en broederschap, zoals de tekst van Schiller benoemt. En een feest waar we hopelijk nog jaren van kunnen genieten, terugkijkend naar deze bijzondere tijd. Als smaakmaker is het misschien aardig om te horen hoe Beethoven in zijn Tweede symfonie al naar het hoofdthema uit de Negende lijkt vooruit te blikken. In de bewerking, uiteraard (4:26):
Geen opmerkingen:
Een reactie posten