Silence please

Het was een leuke avond daar op Katendrecht.
Goeie energie.
Veel enthousiaste mensen en een prachtige locatie.
Met zicht op Hotel New York en de Erasmusbrug.

En bruggen werden er binnen in de Feniksloods ook geslagen.
Niet allemaal bereikten ze de overkant, zoals de 'a' die we van de dj moesten overnemen.
Maar we bereikten wel veel mensen die ons nog nooit in de Doelen hadden gehoord.
En die ons, tussen de nummers, door enthousiast aanspraken.
Een gesprek was niet heel makkelijk te voeren, maar de boodschap was duidelijk.

Contact was er ook tijdens het spelen, met de mensen aan de rand van het podium, aan alle vier de kanten.
Dat is wel een groot verschil met de gewone concertzaal.
Bovendien konden we nog genieten van andere acts, die allemaal onderdeel waren van het feest.

Misschien moet zoiets uniek blijven, dat je er bij geweest moet zijn.
Maar het vraagt ook om een vervolg.
Deze mensen, daar willen we ook voor spelen.
Wel jammer, dat het nooit helemaal stil is.
Dat blijft dan voorbehouden aan de traditionele concertzaal.
Hoewel hoesters daar ook nog weleens iets zeldzaams van kunnen maken.

Het betekent wel dat je de muziekkeuze daar nog beter op moet aanpassen.
Dat lied van Mahler kan niet met zulke aanwezige achtergrondgeluiden, dan gaat er teveel verloren, maar de Mozart-aria hield wonderwel stand. Soliste Christiane Karg heeft zich overigens ongelooflijk coöperatief opgesteld in deze lastige omgeving. Petje af!
Het scherzo uit Tsjaikovsky's Pathétique is eigenlijk te banaal. Binnen de dramaturgie van de symfonie, als tegenstelling tot de innerlijke strijd, moet het schrijnend werken. In deze omgeving miste ik de spanning.
Stravinsky en zijn Vuurvogel is natuurlijk ideaal. Ritme, kracht, dissonanten, energie.
Maar het meest opvallend vond ik de werking van Verdi en zijn Forza del destino. Verdi gaat direct naar het hart. En niet in de eerste plaats het hart van de intellectuele elite, maar vooral de grote groep mensen die mee wil kunnen zingen en huilen, als het verdrietig wordt.
Een Traviata-ouverture zal in zo'n loods niet werken, ik geloof vast dat er genoeg Verdi is om tijdens een volgende Blown away, in Verdi-jaar 2013, een blokje te vullen. En dan misschien nog met iets meer muzikale interactie tussen orkest en dj.