Architectuur

Er zit bij ons orkest een prettige regelmaat in de tournees.
Meestal twee of drie reizen, waarvan één intercontinentaal, en zelden langer dan veertien dagen.
Na Oost-Azië is komend seizoen Amerika weer aan de beurt.
Maar Midden-Europa volgende maand vind ik zeker zo aantrekkelijk.
In Bremen hebben ze een leuk festival, in Grafenegg zijn we weer terug en hopelijk nu wel, met mooi weer, in de open lucht. Gstaad is nieuw, Rimini een oude bekende, wat mij betreft vooral vanwege een prachtig fresco in de Tempio Maletestiano, en het is ook geen straf om Verona en Locarno te bezoeken. En met een terugkeer naar Luzern, een jaar na ons vorige concert met Yannick, zetten we een mooi uitroepteken achter de tournee.

Je weet nooit van tevoren hoe zo'n serie concerten uitvalt, maar het was duidelijk dat de Azië-tournee in het teken van de architectuur zou staan, natuurlijk vooral vanwege het zalencomplex in Kaosiung, dat 'onze' Francine Houben daar heeft neergezet.
Ze was er ook en heeft ons rondgeleid, nog terug te zien in een leuk gefilmd verslag van Justus Cooiman voor tv Rijnmond. Je ziet daar ook mooi hoe zo'n gebouw in de omgeving werkt en hoe de omgeving daar mee omgaat.
Na afloop is een deel van ons ook nog rondgeleid bij het treinstation dat Mecanoo daar aan het bouwen is. Het heeft zo te zien wel iets weg van wat ze in Delft hebben neergezet. Ik heb het bezoek helaas moeten missen. Ik moest nog even langs een dokter omdat ik me aan een trapje bij de zaal had gestoten. Prachtig gemaakt maar ik had het over het hoofd gezien.
Het weer was misschien wat warm om te werken, maar ik hoop zeker dat we er nog een keer terugkomen.

Ook het bezoek aan Shanghai had een beetje een architectuur-tintje. We vierden daar 40 jaar samenwerking tussen Rotterdam en de Chinese havenstad en dan realiseer je je dat die hele wijk aan de overkant van de oude stad, met die iconische gebouwen er toen nog helemaal niet was. Je hebt er mooi zicht op over de rivier vanaf de Bund, En dan blijkt die promenade waar je over loopt Nederlands ontwerp, in 1986 gerealiseerd door Paulus Snoeren. Zes jaar later bouwde hij de hoge tv-toren in Beijing.

Het is mooi om te zien wat architectuur met een landschap en met de mensen kan doen.
Dat geldt ook voor concertzalen. Ik vind het een groot goed als bij het bouwen van nieuwe concertzalen het contact met de omgeving wordt geoptimaliseerd, als de mensen iets kunnen meebeleven van wat er binnen gebeurd, als ze zich voelen uitgenodigd naar binnen te gaan.
Dat lijkt ook steeds  meer een item bij de nieuwe zalen die gebouwd worden.