Kan beter

Het was geen goed verhaal, mijn vorige bijdrage.
Er zat geen lijn in, losse eindjes samengevoegd.
Gelukkig waren er nog mooie plaatjes te genieten.
Toch laat ik 'm gewoon staan.
Dan kan ik er nog even rustig op reflecteren.
Misschien was het haast, tijdsdruk.
Soms wil je iets gewoon af hebben en door naar een volgend verhaal.

Er was een mooie tentoonstelling in Amsterdam en kunst heeft voor mij vele raakvlakken.
Ik had vanuit de schilderkunst naar de muziek willen gaan.
Daar zou Philharmonische notities uiteindelijk over moeten gaan.
Het combineren van twee grote kunstenaars en hun meesterwerken gebeurt tenslotte ook vaak in de concertzaal. Ook al werkt het daar natuurlijk anders. Daar kun je niet heen en weer kijken, nog eens teruglopen, in je eigen tempo de indrukken verwerken.
Muziek speelt zich af in de tijd, het ene stuk is afgelopen voordat het andere begint.
De volgorde, bepaald door de musici of de programmeur, is een factor in de beleving van de muziek.
Het programma met Savall hadden we vier componisten maar zijn Bach en Händel misschien wel vergelijkbare grootheden. En daar profiteerde de Vuurwerk-muziek, als laatste stuk van het programma, waarschijnlijk meer van dan het openingsnummer, Bachs Vierde orkestsuite.
Maar voor mij was Rameau's Boreades de grootste openbaring.
Misschien omdat we zoiets helemaal nooit spelen.
Luister bijvoorbeeld naar zo'n Contredanse en rondeau:

Het begin komt eindeloos terug en het verveelt nooit.
Niet pretentieus, juist niet, maar het raakt.
Net als zo'n prachtig stilleven van Adriaen Coorte in het Rijksmuseum.
Ook op de tentoonstelling.
Het zijn gewoon asperges....

Daar kan geen Spanjaard tegenop.
En dan moet ik me ook nog tegenover maestro Savall verontschuldigen.
Met een voornaam als Jordi ben je geen Spanjaard maar Catalaan.
En in hart en nieren, heb ik me laten vertellen.

En toen ik schreef over de unieke waarde van het bezoeken van live concerten en het van nabij ervaren van beeldende kunst had ik de verbinding kunnen maken met dat project rond De Nachtwacht.
Dat is weliswaar een extreem geval waar ze met de meest geavanceerde techniek ongelooflijk veel nieuwe ontdekkingen doen, maar je ziet zonder dat ook al zoveel meer wanneer je dicht bij het origineel kunt komen.

Het schrijven van dit stukje doet me denken aan de talloze keren dat je een discussie gevoerd hebt met iemand en een paar uur later nog veel beter weet wat je had moeten zeggen.
Daarom laat ik het vorige verhaal ook gewoon staan.
Zo'n blog is van nature toch vluchtig, een reactie op waar ik mee bezig ben.
Soms heb ik daar meer tijd voor, soms minder.
Soms verdwijnt het in de prullenbak, soms brei ik er snel een eind aan om nog op tijd gelezen te kunnen worden.
Misschien wordt het weer eens tijd om een langere serie rond een thema te maken.
Beethoven voor 2020?
Frau ohne Schatten zou ook kunnen.
Dat is pas in februari, maar vergt wel grondige voorbereiding.
Ik heb al wel gezien dat als we die in Parijs spelen de grote tentoonstelling in het Louvre rond Leonardo da Vinci nog niet is afgelopen.
Dat moet te combineren zijn. Dan kan daar ook weer over geschreven worden.