Het is een uniek moment in de muziekgeschiedenis, een unieke manier om een opera te beginnen, om een opera-cyclus te beginnen. En we hebben er reikhalzend naar uitgekeken. Maar vanochtend was het dan zover. De eerste tonen van Das Rheingold en Yannick stond weer voor ons orkest. Ook nog steeds een beetje zijn orkest. Voor het eerst sinds Die Frau ohne Schatten. Voor het eerst sinds de pandemie die kort daarna in alle hevigheid losbarstte. En het lijkt alsof er in die ruim twee jaar bijna niets gebeurd is. En alsof Yannick vorige maand nog met ons musiceerde. Het voelde vertrouwd als vanouds. Maar een mooi en ook wel spannend avontuur gaat het zeker worden.
Yannick kan dat als geen ander zelf verwoorden. Een verhaal over menselijke emoties, over de waarde, de noodzaak om samen muziek te maken, voor publiek. En hoe graag hij juist met ons zijn eerste Ring-cyclus wil doen. Hoe hij ons in de tussentijd gevolgd heeft. Het was een goed, eerlijk en zinvol verhaal waar hij de repetitie mee begon met ook warme woorden over pianist Nicholas Angelic, afgelopen weekend overleden, een goede vriend van hem en ook van ons orkest. Heel gevarieerd repertoire hebben we met hem uitgevoerd, waaronder prachtige Brahms. En na die woorden kon Wagners accoord in Es groot, vanuit de diepte van de Rijn, woorden ingezet. Eerst nog even zonder de zangers. Die verrassing bleef tot de middag bewaard.
Na de lunch bleek welk een luxueus blik zangers is opengetrokken om deze productie tot een succes te maken. En dan praat ik niet over geld, waar natuurlijk ook sprake van is. Maar meer over de stembanden, de uitstraling, de overtuiging waarmee Wagners noten meteen al over ons werden uitgestrooid. En het enorme plezier waarmee dat gepaard gaat. Dat zal de moeilijke tijd van covid, die achter ons lijkt te liggen, vast nog versterkt hebben.
En het is zo'n genot dat bij onze concertante opzet mee te maken. Je ziet ze goed, je hoort ze goed. en zij horen ons goed. En als Michael Völle dan, met jarenlange Wagner-ervaring, zijn tekst kleurt kan Yannick ons vragen daarin mee te gaan en te reageren op die wisselingen. Een soort kamermuziek dus, maar dan op grote schaal. En dat gaat met vier uitvoeringen vast nog steeds beter werken. Zoals aan het eind van de opera met het zwaard-motief een teken van hoop gloort zijn wij al zeker van twee prachtige weken. Te beginnen met een minutenlang accord in Es groot:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten