Waxman

Sommige componistennamen associeer je maar met één stuk.
Ponchielli bijvoorbeeld. Ken ik alleen van de urendans, maar daaromheen zit nog een hele opera. Ouverture Donna Diana van Reznicek zal ook wel het begin van een lange opera of operette zijn. En de Canon van Pachelbel.
'One-piece-composer' noemen ze zo iemand in Engeland. Maar het ligt natuurlijk niet aan die mensen zelf, want ze hebben altijd nog veel meer gecomponeerd en vaak is die andere muziek niet slechter dan wat wel heel beroemd is geworden.

Waxman was voor mij ook zo'n naam.
Franz Waxman, en eigenlijk was het Wachsmann. Een Duitser die op tijd naar Amerika is gevlucht en zich bij de Duitse culturele elite in Los Angeles heeft gevoegd. Net als Schoenberg, waar hij nog les van heeft gehad. Thomas Mann, Bruno Walter, ga zo maar door.
Jascha Heifetz zat er ook. Maar die kwam oorspronkelijk uit Vilnius.
Hij was het die de Carmen Fantasie speelde samen met ander virtuoos repertoire. Saint-Saëns, Chausson,  De Sarasate enzo Een lp met een witte hoes. Ik heb hem vroeger best vaak gedraaid.
Het laatste stuk op kant B was dan die Carmen Fantasie, vol bekende melodieën en duizelingwekkende virtuositeit. Heel effectief gecomponeerd en ongelooflijk gespeeld door een van de grootsten onder de violisten.
Niet alleen de perfectie en helderheid maken indruk - je hoort echt iedere noot - maar ook de expressie in de klank en de overgangen die hij maakt van de ene sectie naar de andere.
Ik haal nog graag een langspeelplaat uit een hoes maar je kunt tegenwoordig veel daarvan ook op Youtube vinden  ( http://www.youtube.com/watch?v=LKAwWVRBw5w) . En luister dan bijvoorbeeld hoe hij rond 3'48" als een kameleon van kleur verandert en in een heel andere wereld terecht komt. Heerlijke muziek.

Dat kan nog leuk worden met die filmmuziek deze week.
Ik ken de film niet, The Bride of Frankenstein, maar ik begreep dat hij door sommigen gerekend wordt tot de honderd beste films alle tijden (http://www.filmsite.org/bride.html). Jammer dat je daar als speler niet zoveel van kunt zien. Af en toe omdraaien tijdens de repetities. Later een dvd huren. En luisteren naar de smeuïge verhalen van dirigent Richard Kaufman, gepokt en gemazeld in de filmwereld van Hollywood. Hij zal zich tijdens de uitvoering toch vooral bezig moeten houden met de synchronisatie, want zo'n film past zich niet aan aan de grillen van een dirigent.