Fans

Vier keer hebben we hem gespeeld.
Deel 2 van Lord of the Rings.
De eerste keer was de generale repetitie, een handjevol mensen in de zaal en de neuzen van veel orkestleden  zoveel mogelijk richting filmdoek.
Je wilde tenslotte toch een beetje een indruk krijgen waar de muziek voor bedoeld was.

The Two Towers heet dit deel, en als ik het goed heb begrepen zit in elk van beide torens een tovenaar, een goede en een slechte, die met elkaar een strijd aangaan.
En niet alleen die tovenaars, want er wordt veel gevochten in die ruim drie uur film.
Oorlogen tussen alle mogelijke duistere wezens die je, als je de film niet echt kunt zien, toch lastig uit elkaar kunt houden. Waarschijnlijk zou je het in de muziek van Howard Shore moeten kunnen horen, maar wat het meeste opviel was het voortdurend gebruik van de lage instrumenten in het orkest. Waar de violen nog weleens op adem konden komen, zaten wij met de bassen onafgebroken door te zagen. Maar ook het lage koper was bezig met een uitputtingsslag. Daarbij vergeleken is een Wagner-opera een peuleschil. Zeker als je die eens in de drie dagen speelt, zoals we doorgaans bij DNO doen.

Toch heeft Shore wel goede muziek geschreven, denk ik. Zeer effectief in combinatie met de filmbeelden en in een herkenbare eigen stijl. Op een gegeven moment lukte het me wel de muzikale vertaling van de figuur Gollem te traceren. Veel hoge noten en flageoletten in de violen en vooral de specifieke klank van de cymbalon, zoals in de scene dat hij in een verboden meertje van bovenaf bespied wordt, vlak voordat hij gevangen wordt genomen.
En de reactie van het publiek, zonder uitzondering steeds juichend en fluitend, pleit ook voor de partituur van Shore. Als orkest, beperkt als we worden door een dirigent die het tempo van de film op de voet volgt, moet je zoiets niet te vaak doen. Maar het is wel een manier om de schijnwerpers op de muziek te richten en het belang daarvan voor een goede film.

Een happening voor de echte fans was het.
Voor de mensen die dan ook alles van de films en de boeken afweten.

En die het niet erg vinden dat het Nederlands voetbalelftal op hetzelfde moment een belangrijke wedstrijd speelt.
De eerste helft van de wedstrijd tegen Denemarken konden we in de atiestenfoyer bekijken, voor wie dat wilde. Orkestleden en koorzangers gebroederlijk naast elkaar om de landgenoten aan te moedigen.
Op dat moment zie je dat onze Belgische collega's, merendeels wel voetbalfans, toch echt buitenlander zijn en zich afzijdig houden.
En net als bij de film is zo'n wedstrijd een gebeuren waarin je moet geloven om meegesleept te worden.
Als je op afstand zit en het commentaar niet hoort valt dat niet mee.
Dan is een voetbalwedstrijd maar half zo spannend, net als een film zonder muziek.