Liebeslied für Alma, zo zei hij toen we het Andante doorspeelden vanochtend.
Natuurlijk. De klankwereld lijkt zo op het Adagietto.
Met blazers erbij, belangrijke soli in hoorn, engelse hoorn.
Misschien ook wat meer kitsch.
Ik aarzel als ik het opschrijf. Misschien heeft Mahler het niet zo bedoeld, maar misschien ook wel.
Vandaag was de tweede repetitiedag voor Mahler 6.
De generale repetitie is morgen pas, maar de Finale repeteerden we vandaag voor het laatst.
Om ons morgen te sparen voor het concert in de avond.
Een goed idee eigenlijk, dat ik niet eerder bij een dirigent meemaakt.
Maar die Finale is heel zwaar: om te spelen, qua uithoudingsvermogen, maar ook voor je oren.
Vlak achter me zitten drie piccolo's en een regiment hoorns.
En dan hebben we het nog niet over de beroemde hamerslagen.
Twee, in ons geval.
De discussie daarover en de verbinding die Alma legde met het noodlot dat drie keer zou toeslaan is nog het minst interessante verhaal rond deze symfonie, maar zal in bijna elke programma-toelichting weer opduiken.
Ze heeft een hele wereld voor haarzelf gecreëerd, ook rond deze symfonie, en vermoedelijk veel authentieke documenten onvindbaar gemaakt.
Volgens Sieghart hing ze enorm aan het leven.
Vragen die voor mij nog onbeantwoord zijn hebben ook te maken met de dirigenten die het stuk niet wilden dirigeren, zoals Bruno Walter, zijn assistent in Wenen. Walter geeft daar zelf wel een verklaring voor, het pessimistische slot van de symfonie, maar ik vermoed dat er meer aan de hand was. Dat hij van Mahler zelf meer wist over de inhoud.
Otto Klemperer, ook zo'n dirigent die Mahler zelf nog heeft meegemaakt, heeft de Zesde ook gemeden.
En Mahler zelf heeft het stuk drie keer gedirigeerd, binnen een paar maanden tijd, en het na januari 1907 niet meer aangeraakt. Hij zou het later die maand nog in Amsterdam komen dirigeren, maar heeft afgezegd. We zouden vast meer weten als hij daar wel gedirigeerd had.
Hij vroeg Mengelberg het in zijn plaats te spelen, maar die koos toen voor de Eerste.
De Zesde zou in Amsterdam nog vele jaren moeten wachten en was bijna de laatste Mahler die op het repertoire van het orkest kwam.
Een stiefdochter?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten