Om te zorgen dat de musici de muziek uitvoeren zoals de componist dat in zijn hoofd heeft, staan hem een aantal standaard-termen ter beschikking.
Dynamische tekens, tempo-aanduidingen en karakter-omschrijvingen zijn daarbij waarschijnlijk het belangrijkst. Voor dergelijke termen wordt doorgaans de Italiaanse taal gebruikt: piano, adagio, crescendo, con fuoco etc. Ook als je geen Italiaans kent, weet je als musicus meestal wel wat het betekent.
Een enkele keer kom je een aanwijzing tegen zeldzaam of zelfs uniek is.
Dit zag ik deze week in onze orkestpartij van de Symfonie van Franck staan:
non troppe dolce.
Wat is daar nu zo bijzonder aan?
Alle drie de woorden komen talloze malen voor.
Dolce is een voor de hand liggende term om het lieflijke karakter van een passage te benadrukken.
Dat kun je inderdaad weleens overdrijven, maar als dat gevaar zich voordoet, zullen de meeste componisten er voor kiezen een andere, positieve karakteraanwijzing te geven.
Ik kan me niet herinneren dit ooit bij een andere componist te zijn tegengekomen.
Zelfs niet bij Brahms.
De aanwijzing geldt voor alle strijkers, vanaf 34:47.
Niet te zoet!
Zouden de strijkers er minder voor vibreren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten