maandag 24 mei 2010

Champs-Elysées


Er is de laatste jaren een hoop veranderd in het reizen naar het buitenland met het orkest.
Kreeg je vroeger een envelop met Franse franks, Duitse marken of Amerikaanse dollars bij aankomst, tegenwoordig kun je in veel landen met Nederlands geld betalen en voor de rest loop je maar even langs een geldautomaat, want het séjour is al naar je rekening overgemaakt. Vliegreizen worden steeds omslachtiger en tijdrovender en naar huis bellen is een peulenschil. Sommige collega's kunnen nog vertellen over de lange wereldreizen waarin nog brieven aan de familie werden geschreven!

Afgelopen woensdag hoorde je tientallen gsm's en iPhones toen we met de Thalys de Belgische grens passeerden, op weg naar Parijs. We hadden ze niet nodig om de grensovergang te markeren, want de trein hield er op dat moment ook mee op. 'Logistieke problemen' heette het. Misschien een Belgisch plaagstootje om die Westerschelde uitgediept te krijgen? Ook de Franse grens passeren we niet ongemerkt en uiteindelijk rijden we met bijna anderhalf uur vertraging Gare du Nord binnen. Nog steeds binnen de vier uur overigens, dus ook met dit ongemak een ideale manier van reizen. Maar er blijft weinig tijd over om te eten en ons voor te bereiden op de repetitie en het concert in het Théatre des Champs-Elysées. Ik had zelfs nog de hoop even een blik op een Turner-tentoonstelling in het Grand Palais te kunnen werpen.  Maar de lange rij deed bij mij alle hoop laten varen. Tijd voor een lekkere salade in de bar tegenover de zaal is een aantrekkelijk alternatief.
De ober blijkt al op de hoogte van de komst van het Rotterdams Philharmonisch en reageert zeer enthousiast. Misschien weet hij ook dat we de komende seizoenen nog vaker terugkomen, dus dat een warm welkom ook in zijn belang is, maar toch voelt het goed. We zullen ons best doen hier een trouw en enthousiast publiek op te bouwen.

De trekker van vanavond is top-fluitist Emanuel Pahud, die vorig seizoen met ons een cd opnam vol opera-bewerkingen. Heerlijke melodieën uit opera's als Rigoletto, Freischütz en Carmen, voorzien van virtuoze variaties waarvan we er hier een paar spelen. Maar minstens zo enthousiast reageert het publiek op onze eigen Juliette Hurel, die in de Rigoletto-fantasie de andere solo-partij voor haar rekening neemt. Ze doet dat inderdaad heel knap, en speelt hier een soort thuiswedstrijd. Net als Julien Hervé, met zijn expressieve tegenspel in Lenski's aria. 'quelle clarinette!' heet het in de juichende cd-recensie in Classica, een Frans muziektijdschrift.

Maar misschien kwam de volle zaal ook wel door de groeiende reputatie van Yannick.  Hij kan hier weer zijn, en onze, veelzijdigheid laten zien. Niet alleen als energiek Beethoven-dirigent en als meevoelende begeleider, maar ook als Ravel-interpreet. Op historische bodem. Dit theater werd ooit bijna afgebroken door het publiek bij de beruchte premiere van Stravinsky's Sacre du printemps in 1913. En zeven jaar later was dit het toneel van de premiere van de balletversie van Le tombeau de Couperin van Ravel.
Het Parijse publiek van nu kon onze Ravel waarderen. We gaven hen met een avond die, inclusief pauzes en toegiften bijna drie uur duurde waar voor hun geld. Het zou weleens eens een mooi begin van een lange en bevredigende artistieke verbintenis tussen Rotterdam en Parijs kunnen zijn.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten