De Toverdrank (3)

Het was de bedoeling dat we maandag zouden beginnen met alle zangers en instrumentalisten om grondig door alle scenes van de partituur te gaan en de muzikale afspraken vast te leggen. De zangers hebben dat natuurlijk al grotendeels gedaan, maar ze zullen zich nu, met ons erbij, toch weer in een heel ander klankbeeld moeten inpassen. Wim krijgt deze repetities als dirigent alle ruimte en de regisseurs houden hun mond.

Maar een rokende vulkaan op IJsland verhindert twee solisten om vanuit Engeland op tijd in Rotterdam te zijn.
Rokende vulkanen passen misschien wel bij het Cornwall in de tijd van Tristan maar in combinatie met gesloten luchthavens lijkt het typisch 2010. Of zouden we daar nog jaren last van hebben?

We gaan natuurlijk toch aan de slag en komen een heel eind. Zeker als de volgende dag de cast compleet is.

Je merkt meteen de voordelen van werken met zo'n kleine groep, waar individueel veel interactie mogelijk is. Veel van de vaak lastig te intoneren vocale lijnen zitten ook in onze stemmen, en vooral Laurens (1e viool) krijgt regelmatig een zanger aan zijn zijde om die overeenkomsten goed te kunnen horen. Die gelegenheid is er nu nog, want straks moet er geacteerd worden en worden de afstanden veel groter. Dat betekent ook dat de klankbalans die we nu bereiken tegen die tijd wel weer flink verstoord kan zijn.
Wij ontdekken waar we het risico lopen de zangers te overstemmen, maar dat is niet zo vaak. Frank Martin heeft zijn partituur vakkundig geïnstrumenteerd, en de solisten beschikken allen over meer dan voldoende volume. Vaker moeten we ons best doen om zelf goed hoorbaar te zijn.

Deze setting biedt de mogelijkheid om muzikale verzoeken te bespreken en suggesties uit te proberen.
Vooral tenor Philippe Do, onze Tristan, heeft duidelijke ideeën. Over zijn rol, maar ook over hoe onze bijdrage daarin past. Middenin zijn grote scene in de tweede acte, zit een korte cellosolo, dolce cantabile. Hij wil dat ik meer vrijheid, meer tijd neem om het neer te zetten. Hij beschouwt mijn melodie als aanleiding voor zijn volgende gedachte, waarin Tristan zich realiseert dat zijn geliefde Iseut als koningin naast zijn oom Marke moet zitten, niet met hem in armoede in een hutje in het bos, en dat hij haar moet laten gaan. Tristan die reageert op wat er (in de muziek) gebeurt, een interessante invalshoek.
Ik neem en krijg nog niet meteen de gewenste ruimte, maar weet welke richting hij op wil.

(Voor wie redelijk gedetailleerd het verhaal wil lezen is er een helder overzicht per scene in het Duits op de website van de Zeitgenössische Oper in Berlijn: www.zeitgenoessische-oper.de/Vin/information.html)

De komende twee dagen zijn de zangers weer aangewezen op een enkele pianist, want het RPhO reist, met ons, op en neer naar Parijs voor een concert in het Théatre des Champs-Elysées. Philippe, die daar woont, geeft me nog wat adressen waar je goed kunt eten en drinken. Niet onbelangrijk bij dit soort korte uitstapjes.
Vrijdag zal ik hem vertellen wat we er mee gedaan hebben.
Zouden we dan al kostuums kunnen zien?