Verderkijker

Dat muziek voor veel verschillende doeleinden en in uiteenlopende combinaties te gebruiken is, is geen nieuws. Zeker met Die Zauberflöte kun je vele kanten uit. Eigenlijk had Mozart dat zelf ook al gedaan met zijn Singspiel vol trucs, grappen en Vrijmetselaarsdiepgang. Een unieke samensmelting in een van de grote meesterwerken van het muziektheater.

Beethoven al gebruikte thema's in zijn variaties voor cello en piano.
In onze tijd heeft Frank Groothof een leuke versie gemaakt en op cd gezet die bij ons thuis vaak gedraaid is.
Nog populairder, vooral tijdens lange autoritten, was een andere voorstelling voor de kinderen onder de titel WAM, van het Haagse Briza, maar daar werd een ander verhaal verteld en was ook nog veel andere muziek van Mozart gebruikt.

Vorige week vormden een viertal aria's en de ouverture bij het Rotterdams Philharmonisch de bouwstenen voor een concertprogramma en een aflevering in de serie Muzikaal Verhaal. Geen zangsolist, maar een hobo, die een bewerking speelde. Bij bewerkingen kun je altijd vraagtekens zetten. De ene is wat overtuigender of fantasierijker dan de ander, en het origineel zou misschien beter werken, maar het is toch heerlijk om die muziek te kunnen spelen en horen. Bovendien wordt juist de hobo door componisten nog weleens als instrumentaal representant van een menselijk geluid ingezet. Een goede gelegenheid om onze eigen Karel Schoofs eens als solist te horen.
En die sprankelijkende ouverture natuurlijk, altijd weer lastig om te spelen.

We openden er op zondag het eerste Muzikaal Verhaal van dit seizoen mee. Een verhaal over Tuur die met een trompetvogel de koningin aan het lachen moet zien te krijgen. Dat zou Tamino niet gelukt zijn met zijn toverfluit - of was die van Papageno? - maar Tuur had dan ook een 'verderkijker'. Een verderkijk? Ja zeker. Eigenlijk wel een mooi woord.
En het loopt natuurlijk goed af. Twee keer, voor een lekker rumoerige zaal met veel kinderen en wat ouders.

En Papageno had nog een eigen voorstelling op vrijdag, vroeg in de avond.
Ook met wat stukjes Mozart, maar ook muziek en gedichten die zelf gemaakt waren door leerlingen van het Leo Kannercollege uit Leiden. De school en de stichting Papageno (www.stichtingpapageno.nl) werken met autisten en doen daar bijzondere dingen mee. Ze hadden nu een voorstelling in onze grote zaal gemaakt, met kostumms, belichting en alles erop en eraan. Ik mocht daar, met enkele collega's, een bescheiden rol in spelen, maar was vooral gefascineerd in wat er uit die jonge mensen komt, na een intensieve voorbereiding. Martin Baai, onze slagwerker, had twee weken met ze gewerkt en was diep onder de indruk.
Ik begreep dat er later dit seizoen ook nog dergelijke projekten met andere orkesten in Nederland volgen.

Als die dan nog bestaan.....
Vandaag gelukkig weer een voorzichtig positief geluid in het protest van de wethouders cultuur van de grote steden.
Er is nog hoop.
En misschien de regering een verderkijker cadeau doen. Dan kunnen ze zien wat de gevolgen op langere termijn zullen zijn.

Overigens ben ik van mening dat het MCO behouden moet blijven.