Rotterdam helpt Japan

Een ramp als de aardbeving en tsunami in Japan, enkele weken geleden, komt via de media direct je huiskamer binnen. Filmpjes van mobiele telefoons duiken op internet op, en dan komt het heel dichtbij. Maar hoe moet je daar emotioneel mee om gaan? Hoe kan je dat een plaats geven?
Je ziet de enorme kracht van het water, dat in dergelijke hoeveelheden niet meer tegen te houden is.
Machteloos.

Iedereen herinnert zich dan natuurlijk de tsunami van 2004. Thailand, Indonesië. Met kerstmis werd menig Westerse toerist daar overvallen, elk Europees land  kende wel een aantal slachtoffers.
Voor mijn gevoel was dat het moment dat het woord tsunami aan de Nederlandse woordenschat werd toegevoegd, maar dat is niet waar. Het staat al in mijn Van Dale uit 1995, weliswaar nog met 'oe', maar ik had het dus gekend kunnen hebben.
Uit het Japans komt het. Daar leven ze dagelijks met de dreiging van aardbevingen en dus ook tsunami's. Maar dit ging toch wel alle perken te buiten. Met bovendien nog allerlei onzekere nucleaire gevolgen.

Bij de vorige tsunami ontstond er binnen het orkest een sterk gevoel van de noodzaak om iets te doen.

Met vereende krachten en veel goodwill van alle mogelijke partijen is het toen gelukt een uitvoering van de Achtste van Mahler in het Amsterdamse Concertgebouw als benefietconcert te organiseren. Rijen dik stond het in de Van Baerlestraat en we hebben met Gergiev en bijzondere uitvoering gegeven. Die is me veel meer bij gebleven dan het concert de volgende dag in de Zaterdagmatinee, dat voor televisie werd opgenomen.
En het bied je de kans om met muziek een antwoord, een commentaar te geven op emotionele gebeurtenissen. Daar leende Mahler zich ook goed voor.

Ook dit keer gaan we muzikaal een bijdrage leveren met een benefietconcert voor Japan.
Geen grote symfonie, maar vooral kamermuziek. Prachtige stukken door vele verschillende ensembles uit het orkest. We hebben als orkest met Japan een goede band opgebouwd tijdens de tournees, waar we onder meer in Nagasaki gezien hebben welke belangrijke rol Nederland daar eeuwenlang gespeeld heeft. Maar de band liep natuurlijk ook via de Japanse collega's, waarvan er inmiddels nog maar één over is. Alleen nog Tomoko Hara, hoewel Sumire er eigenlijk ook wel bij hoort. Haar dochter is afgelopen jaar bij de tweede violen aangenomen, zodat de band nog voor jaren in de toekomst verzekerd is.

Zij speelt natuurlijk ook vrijdagmiddag in het oude Luxortheater. (http://www.luxortheater.nl/94-477-Rotterdam-helpt-Japan)
Dus komt allen op 8 april om 12.30!