Poppentheater

De poppen staan weer klaar in de coulissen.
En wat is er mooier dan een poppenspel met muziek?
Het kind in ons krijgt weer even de ruimte.

De laatste keer dat we met poppen optraden bij het Philharmonisch was met L'enfant et les sortilèges
Yannick dirigeerde de korte opera van Ravel met een keur aan topzangers. Maar vooral het theater, linksachter op het podium, met de poppen van Gerrit Timmers is me bij gebleven.
Poppenspel bleek een waardige vervanger van de opera-vloer in de concertzaal.
Zeer geschikt voor de Doelen.
Het voelde beter dan de beelden die vorige maand bij Der fliegende Holländer te zien waren.
Misschien niet in de eerste plaats door de keuze van de beelden, die niet door iedereen begrepen werd, maar zeker ook door het live-element. Een poppenspeler kan reageren op de muziek, op de dirigent.

Dat zal komende zondag zeker gaan gebeuren bij De vuurvogel.
Theater Terra zal het verhaal van prins Ivan en vorst Katchei spelen.
Dit keer geen kleine poppen en een filmscherm, maar grote poppen met acteurs er aan vast.
Zij hebben een reputatie op het gebied van jeugdtheater, maar ik zou hier ook als volwassene zo naar toe gaan.

Het orkest speelt De vuurvogel ook nog in twee reguliere concerten deze week.
Daarbij is genoeg te zien, want Stravinsky heeft zijn eerste grote ballet gecomponeerd voor een zeer uitgebreid orkest. Hij was zijn lessen van meester-orkestrator Rimsky-Korsakov nog niet vergeten en tovert magische klankeffecten te voorschijn.
Meestal spelen we de suite, dus dit is een unieke gelegenheid om de balletpartituur te horen.
En de vraag is hoe belangrijk het daarbij is om het verhaal te kunnen volgen.
Een experiment met titels of beelden op een filmscherm zou ik de moeite waard vinden.
Of misschien kun je tegenwoordig nog beter met (geluidloze) whats-app-jes of andere berichtgeving via internet de talloze smartphones bestoken. Dan bereik je alleen de mensen die er behoefte aan hebben.

Wat zeker verrast is de kracht van de muziek van de jonge componist.
27 jaar en nog drie jaar te gaan tot de Sacre.
Met deze partituur, voor de Ballets Russes van Diaghilev, brak hij sensationeel door in de internationale muziekwereld. Een hele eigen klank creëert hij in De vuurvogel, maar voor de verschillende dansen maakt hij ook dankbaar gebruik van zijn voorgangers. Zijn Russische 'roots'.
Stephen Walsh noemt drie voorbeelden in zijn biografie.

Scriabin in de 'Dans van de Vuurvogel':

Rimsky-Korsakov in de Smeekbede:

en Glazoenov in de Dans van de prinsessen:

Je kunt slechtere voorbeelden kiezen.