Prachtige muziek inderdaad, waar ik geen zwakke momenten in heb kunnen ontdekken.
Of het zou het slot geweest moeten zijn.
Na dat ongelooflijke afscheidsduet van Carlo en Elisabeth, die overigens de laatste keer door een vervangster vanaf de zijkant moest worden gezongen, voelt de ontknoping muzikaal, met alle virtuositeit en vuurwerk, toch steeds wat abrupt en misplaatst.
'Addio, mia madre!' zingt Carlo tegen zijn geliefde die met zijn vader moest trouwen.
Maar eigenlijk gaat de opera nog meer over de moeizame verhouding tussen Carlo en zijn vader Filips, die hij niet met padre maar met sire aanspreekt!
Bij Ravel en zijn opera (hij noemt het zelf 'Fantaisie lyrique en deux parties') L'Enfant et les sortilèges is ook weer sprake van een zoon die in opstand komt, maar nu tegen zijn moeder.
Heerlijke muziek, een soort pastische van allerlei stijlen, vol humor, die met deze solistencast, om van te smullen, optimaal over het voetlicht komt.
Extra attractie is nog het poppentheater dat Gerrit Timmers van het Onafhankelijk Toneel heeft neergezet.
Net als de vorige keer met Le voix humaine wordt de actie met een camera gevolgd en op het grote filmdoek getoond. En hoe aanstekelijk kunnen de theepot en het kopje daarop dansen!
Yannick zei dat we met deze partituur het hele repertoire voor orkest van Ravel hebben gedaan, en dat is weer een mooie mijlpaal. De term die hij regelmatig gebruikt voor de stijl van spelen is 'miniatuur'. Toch moeten verschillende instrumentale effecten ook uitvergroot worden.
Ik nam mijn jongste dochter, deze week vrij van school, mee naar een repetitie.
Dat was natuurlijk feest, zo'n verhaal met poppen en allerlei magische effecten.
En de dierengeluiden die de zangers nog uitgebreid met Yannick moesten repeteren. En dan blijken we een concertmeester te hebben die ook heel goed een kikker kan nadoen!
In dat opzicht zit er overigens veel talent in de 1e violen-groep.
Maar ze was ook gefascineerd door de instrumenten op het podium, zoals de luthéal, een soort geprepareerde piano, die op sommige momenten kan klinken als een klavecimbel. Daarvoor is, naar voorbeeld van een origineel instrument in het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel, een Fazioli-vleugel aangepast.
Ravel laat het duidelijk horen als de grote fauteuil gaat dansen:
Of de flute à coulisse die onze solo-klarinettist mag bespelen als het kind de tuin in loopt.
Ik kan vanuit mijn plek alles goed zien, het orkest, het filmdoek en nog een extra tv-scherm voor de solisten en heb bovendien ongebruikelijk veel rust.
Dus dat wordt genieten vanavond!
Overigens ben ik van mening, dat het Onafhankelijk Theater natuurlijk moet blijven bestaan!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten