Project YMS 2

De kop is er af.
Project YMS is begonnen.
Ondanks de dreiging dat storm Ciara nog roet in het eten zou gooien zat iedereen op tijd op het podium en het past. Met het voorbehoud dat er nog geen koren en solisten waren, maar die zullen komende dagen wel elders een plekje krijgen.
Yannick toonde zich vol vertrouwen dat we de klus gaan klaren en gemotiveerd als altijd.
Frau ohne Schatten, kortweg Frosch, is de opera die hij ontzettend graag wilde doen met ons want hier zit alles in.
Nu is het onze taak om dat er allemaal uit te krijgen.

En het voelde eigenlijk meteen weer vertrouwd met Yannick.
We hebben al zoveel met elkaar meegemaakt.
Ook opera's, in de Stopera en een concertante Fliegende Holländer.
En toch is dit weer anders.
Extra bijzonder omdat we hem niet meer zo vaak zien.
En het lijkt alsof hij met zijn ervaring en positie als chef van een groot operahuis een nieuw soort autoriteit meebrengt. En misschien niet alleen autoriteit, maar vooral ook rust en overzicht.
We hebben onze beperkte tijd natuurlijk heel hard nodig maar hij gaf ons nooit het gevoel dat we haast hebben. Integendeel.

Dat alles erin zit konden we vandaag zonder de zangers natuurlijk nog niet volledig bevestigen, maar we konden ons nu wel helemaal concentreren op het orkestaandeel en dat is al een wonderlijk amalgaam van de mooiste en meest fantastische effecten en samenklanken.
Veel bekende Strauss zit erin: Don Quixote, Till Eulenspieghel, Rosenkavalier. Het is volop genieten, voor zover je daar de tijd voor kunt nemen tussen alle technische hindernissen door.
En ondertussen leidde Yannick ons moeiteloos langs alle tempo- en maatwisselingen.
Best wel indrukwekkend.
Wat hij ons vooral op het hart drukte was om met alle expressiviteit en gevoelige passages altijd de puls te houden, ons niet te verliezen. En ik kan me voorstellen dat dat een van de geheimen van een goed operaorkest is: altijd die doorgaande beweging volhouden, zonder nadruk, niet geforceerd, maar wel als basis waarop de solisten in hun zingen en acteren hun vrijheden kunnen nemen.

Hier en daar kwam de handeling van de opera even ter sprake, zoals aan het eind van de 1e acte.
Een merkwaardig moment, als nachtwachters door de straten lopen en een lied zingen over echtelieden die elkaar zouden moeten beminnen. Het is een centraal element van de opera en werkt op deze manier fantastisch na alles wat er in de eerste acte gebeurd is. Daarin is Strauss echt een meester. Je hoort al bijna het afscheidsgevoel van zijn Vier letzte Lieder.
Dat lijkt zeker ook een favoriete scene van Yannick zijn.

We zijn begonnen.
Licht überm See -
ein fliessender Glanz