De stad in

Dat de zomer voorbij is, is buiten goed te merken. Toch is het officiële seizoen bij het orkest nog niet begonnen. Eerst storten we ons, traditie-getrouw, weer in het Gergiev-Festival.
En we zijn al wel weer een tijdje bezig.

Vorige week konden de fans meereizen naar Londen, dit weekend trokken we onze eigen stad in, naar een podium op de Veerhaven. Een sfeervolle maar helaas op dat moment wat winderige locatie. Tijdens de repetitie was het al een hele tour om de bladmuziek op de je lessenaar te houden, met dank aan de uitvinder van de wasknijper.
Tijdens het concert waren de weergoden ons, en het talrijke publiek, helaas nog minder goedgezind: de hoeveelheid water die halverwege het concert uit de lucht kwam vallen was te groot voor musici, muziekinstrumenten en luisteraars om verder te gaan. Voor het eerst in de geschiedenis van de Veerhaven-concerten moesten we opgeven. En dat was erg jammer, met dit aantrekkelijke programma. Prachtige solisten, getalenteerde dirigent, fantasierijke danseressen. Nu moeten we weer een jaar wachten voordat we terugkeren in onze Rotterdamse 'Waldbühne", onze "Hollywood Bowl" aan de Maas.
Het is raar: voor een symfonie-orkest is zo'n openlucht-optreden altijd een race met handicaps. Liever een zaal met een mooie akoestiek, waarin je je kwaliteiten kunt laten horen. Maar, zeker bij mooi weer, de sfeer, het losse karakter en het enthousiasme van de mensen maakt het toch tot iets bijzonders.
Bovendien kun we zo mensen bereiken die niet zo graag of makkelijk in de Doelen komen.

Ook in het Festival zijn weer allerlei prachtige optredens her en der in de stad.

Een bijzonder initiatief zijn de optredens langs de brandgrens van het bombardement van 1940.
Ik ben zelf geboren en getogen in Middelburg, waar zich een paar dagen later in mei 1940 een vergelijkbare ramp voltrok. Minder bekend maar zeker zo vernietigend. Ik ben natuurlijk veel te jong om het te hebben meegemaakt, maar ergens schept het toch een band. Foto's van de leegte, omgevallen muren, een enkele toren die nog overeind staat. En mensen die ertussen door lopen en later de verhalen hebben kunnen vertellen.

Op 4 september zijn een twintigtal gratis optredens in locaties als een metrostation (Doelenkwartet!) en de Bijenkorf. Met Domestica spelen we een voorproefje van "Wij bouwen de stad" (hoe toepasselijk) in de Paradijskerk. De echte premiere van deze nieuwe produktie is een dag later in de Jurriaanse Zaal.
Uitgangspunt is muziek van Paul Hindemith. Een Duitse componist, wat misschien misplaatst lijkt. Ware het niet dat hij zijn vaderland verliet tijdens het Hitler-regime en bovendien het grootste deel van de partituur van Almar Kok, jong Nederlands talent, is. Die heeft er een energiek, speels en af en toe swingend karakter aan gegeven.  Bovendien weet ik inmiddels dat we het voortbestaan van de Laurenskerk bijvoorbeeld, die een hoofdrol in ons verhaal speelt, niet te danken hebben aan de Rotterdamse bestuurders van die dagen, maar aan het historisch besef van de bezetter.