Project YMS 3

Dag twee van Project YMS is aangebroken.
Bij Frosch is dat de dag dat de keizer zijn vrouw denkt te betrappen op bedrog omdat hij, terwijl hij haar bespiedt, bij haar mensengeur ruikt. Een schande! Hij wil haar doden maar merkt dat hij dat niet kan. Gelukkig, anders was zij in de 2e scene van de 2e acte blijven steken.
Een scene overigens met een prachtige cello solo.

Bij ons is hiervoor oud-collega Floris Mijnders even terug over uit München, de stad van Richard Strauss, dus dat zit wel goed.
Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de dag even met een kleine schaduw begon, namelijk met wijzigingen in de coupures.
Veel opera's worden standaard met coupures uitgevoerd, passages uit de oorspronkelijke versie die worden geschrapt, en Frau ohne Schatten is er daar zeker één van. Probleem is wel dat iedere dirigent en ieder operahuis daar zo zijn eigen ideeën over heeft en solisten blijkbaar ook.
Als dat betekent dat er coupures worden toegevoegd is dat niet zo'n probleem, maar in dit geval werd er ook één geschrapt. Dat betekent dat potloodstrepen moeten worden weggegumd en loopjes alsnog gestudeerd. Dat gaat natuurlijk nog wel lukken, maar het ging wel om een tricky passage, waar we de dag mee begonnen en, toevallig, een paar uur later ook weer mee eindigden.

In de tussentijd hadden de solisten zich bij ons gevoegd en dat belooft veel goeds.
Ik ken ze geen van alle, behalve de Kaiserin, Elza van den Heever, die ik vorige maand nog als Marie in Wozzeck vanuit de Met zag. Het lijken me allen ervaren Frosch-zangers. Nergens twijfels of onzekerheden. Vooral Michaele Schuster, de Amme, begint meteen met haar rol te acteren met heel haar lichaam, vooral het gezicht, en de timing van de tekst. En dan is in haar boosaardige rol veel te genieten.
En je voelt dan het grote voordeel van het zien van de zangers, het podium met ze delen, en zo direct bij het drama betrokken te zijn. De meeste zijn gelukkig goed te verstaan, wat bij opera geen vanzelfsprekendheid is.

Wij zijn nog wel even bezig met onze partij bij te werken, streken te coördineren en waar nodig vingerzettingen bij te schrijven. Strauss wijkt zo vaak van een logisch verloop van een motief af - met opzet, juist voor het karakter - dat je vaak iets onorthodox moet verzinnen om alle noten op tijd in de juiste volgorde te spelen. Wij strijkers delen doorgaans een partij met onze buurman of buurvrouw, die meestal voor andere oplossingen kiest, dus je moet met je aantekeningen ook nog bescheiden zijn.
En ook dat maakt dit project tot een spannend avontuur.