Project YMS 6

En op vrijdag hadden we dan de laatste voorbereidingsdag van Project YMS.
De generale repetitie van Frau ohne Schatten.
Iedereen is aanwezig.
Nog niet helemaal op tijd.
Als het orkest begint te stemmen zoeken koorleden al babbelend nog hun plek op.
Dat zal de volgende keer, om tijd te besparen, anders moeten gaan.
Ook het begin van de repetitie is nog wat stroef.
Er gaan wat inzetten fout. Yannick slaat af om opnieuw te beginnen.
Er hangt een spanning in de lucht die nog niet helemaal positief werkt.
Maar het is dan ook de dag dat moet blijken dat alle puzzelstukjes in elkaar vallen.
Dat iedereen weet wat ie moet doen.
En dat dan ook doet.

De repetitie is in drieën verdeeld.
Steeds een doorloop van een acte en daarna de mogelijkheid tot correcties.
De meeste correcties, ook voor de rest van de opera, komen overigens na de laatste acte.
Assistent dirigent Patrick Furrer, luisterend vanuit de zaal, heeft een lijstje samengesteld voor Yannick. Zo'n man, met een grote ervaring met dit werk aan de Met, is essentieel in dit proces.
Voor Mahler hebben we overigens onze eigen Adam Hickox.
Toen we eenmaal in de eerste acte op stoom waren ging er eigenlijk weinig meer echt mis.
Een gemiste inzet van een van de bühne-orkesten, die niet goed waren geïnformeerd over de coupures, een enkel misverstand over de slag van Yannick, een paar balansproblemen, waarbij ff veranderd wordt in pp.
De sfeer is relaxed, vooral ook onder de zangers, die met de dirigent aan het dollen zijn.
Dat past bij het werk in de opera, maar daar zit je als orkest meestal niet zo bij.

De volgende keer dat we elkaar in deze samenstelling treffen is maandag in het Théâtre des Champs Elysées, waar we de première gaan doen. Dat moet voor het eerst in de geschiedenis van ons orkest zijn, een première van een productie in Parijs.
La femme sans ombre.
Op basis van wat we tijdens de repetities hebben gedaan zit in de laatste acte zeker een van de hoogtepunten, wanneer de Kaiserin zich tot haar vader Keikobad richt en toestemming vraagt om tussen de mensen te gaan leven. 'Mich hinzugeben, hab' ich gelernt'. Niet alleen vanwege die prachtige stem van Elza van den Heever, maar misschien meer nog die hemelse vioolsolo die Marieke Blankestijn daar neerlegt en dan later ook nog zo'n ontroerende hoornsolo van David Fernandez Alonso. De Vier letzte Lieder, maar dan in operagedaante.