Nauwelijks hebben we afscheid genomen van het Onafhankelijk Toneel of we zitten alweer met een andere regisseur te repeteren. Serge van Veggel hebben we gevraagd om onze nieuwe serie Lof & Lust in de Laurenskerk te regisseren. Na de positieve ervaringen van vorig jaar, toen we ook vier programma's maakten in een combinatie van muziek en tekst, hadden we behoefte aan een sturende kracht die van enige afstand kan zorgen voor een lopende voorstelling. En gelopen wordt er nu ook volop.
Twaalf tromboneleerlingen van Codarts worden door Serge naar alle hoeken van de kerk gestuurd om vervolgens toch samen te moeten spelen, al dan niet geleid door Wim. Het is een prachtig effect. We hebben onderzoek gedaan naar de meerkorigheid zoals die in Venetië in de 16e eeuw is ontwikkeld. De Nederlander Willaert heeft op dat gebied veel gedaan in de San Marco. Opmerkelijke conclusie was dat van symmetrie in de opstelling zelden sprake was, en wij kunnen in de Laurens dus ook onze gang gaan. Hoe ver kun je gaan in het laten horen van de ruimte zonder dat het uit de hand loopt? Uiteindelijk zullen we met dertien trombones en negen strijkers, verdeeld in vier groepen, een Gloria van Gabrieli laten galmen. Veel glorieuzer kan het toch niet worden.
We hebben ons ook aan Bach en de Kunst der Fuge gewaagd. Het was spannend om te merken hoe halverwege een Contrapunctus de klank van trombones wordt overgenomen door de strijkers. Zou het werken? Er zaten nog wat fouten in de bewerking. Ook daar is zo'n repetitie voor bedoeld. Maar ik ben ervan overtuigd dat dat heel mooi kan worden.
Volgende week zal de voorstelling, inclusief de tekst en bewegende beeld, pas echt gemonteerd worden, maar de vooruitzichten zijn goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten