Dat was gisteren zeker het geval.
23 april is de datum dat, twee jaar geleden, mijn jongste schoonzus overleed.
Niet helemaal onverwachts, maar natuurlijk veel te jong.
We hadden concert in Dortmund met Gergiev. Een Brahms-programma. Zoiets vergeet je niet meer.
De muziek die we dit jaar op 23 april met Yannick speelden is erg verbonden met de thema's van sterven en afscheid nemen. Niet alleen in de teksten van Hesse en Eichendorff die Strauss voor zijn Vier letzte Lieder gebruikte, maar ook in elke maat van Bruckners laatste, onvoltooide symfonie. Een onbedoelde, maar mooie manier, om al spelend aan haar en toen terug te denken. Tot zover kon ik het zien aankomen.
Wat ik een week geleden nog niet kon vermoeden was, hoe die connectie overschaduwd zou worden.
Want 23 april 2010 was de dag dat ik een vriend van mij naar zijn laatste rustplaats mocht begeleiden.
Door een krankzinnig fietsongeval uit het leven weggerukt, een vrouw en drie jonge kinderen achterlatend.
Hoe klein kan de afstand worden tussen de muziek en je leven?
Publiek heeft niets te maken met wat een musicus van binnen voelt.
Deze heeft als taak om te zorgen dat de emoties van de muziek goed overkomen.
En ik ben er niet van overtuigd dat dat beter gaat als je je laat meeslepen.
Maar ik heb wel gemerkt dat het jezelf dieper raakt als het zo dichtbij komt. En de herinnering, het Poco allegretto uit de Derde van Brahms toen, en September van Strauss nu, zal met de muziek verbonden blijven.
23 april was ook de dag dat het goede nieuws bekend werd dat Yannick heeft bijgetekend.
Dat belooft een mooie toekomst voor het orkest.
En als herinnering aan de periode met Valery is onlangs een dvd met een registratie van het afscheidsconcert verschenen. Ein Deutsches Requiem van Brahms.
Gergiev en Brahms, een bijzondere combinatie.
Daar kom ik zeker nog op terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten