En, hoewel het een groot stuk is, dat Schubert-kwintet, zeker met de herhaling van het eerste deel erbij, leek het maar even te duren. Één van de aardigste complimenten na afloop, vond ik de opmerking dat de spanning niet was ingezakt na het Adagio. Dat kan makkelijk gebeuren, na dat grootse en grote Adagio, gezien de lengte en in zekere zin luchtigheid van scherzo en finale. Maar juist ook de finale, waarin Kavakos zijn zigeunerbloed liet stromen, was voor mij een mooie tocht, met prachtige vergezichten en blikken naar binnen gericht. Die momenten, als de muziek afdaalt naar een pianissimo, zelfs pianississimo, zijn misschien nog wel het ontroerendst. Daar ging Leonidas heel ver in. En dat kan ook in de akoestiek van de Jurriaanse Zaal.
Kortom het was een zeer bevredigende en leerzame ervaring, maar ook een feest om te mogen meemaken. Er waren een aantal voor mij verrassende keuzes, zoals het tempo van het mineur-gedeelte van het Adagio of de streek in de openingsmaten van het Scherzo, die ik, met tal van andere details, nog eens goed op me zal laten inwerken.
Intussen zijn we alweer begonnen aan de voorbereidingen van het volgende feest: de Vriendenvereniging van het Rotterdams Philharmonisch bestaat 75 (!) jaar en viert dat maandag. Dat wordt natuurlijk een avond vol muziek. En een gelegenheid om als orkestleden te laten zien en horen hoe blij we zijn met zo'n trouwe en actieve vriendenvereniging.
Als cellogroep geven we alvast een voorzet voor de tour naar Zuid-Amerika, eind volgend seizoen, met swingende muziek uit Brazilië: Bachianas Brasileiras nr. 1. Dus toch ook weer een beetje Bach, hoewel je goed moet zoeken om die terug te horen.
Het wordt zeker een mooi feest!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten